Meer pionieren, ontdekken en vooral spelen. Dat moest het oprichten van mijn eigen bureau mij brengen. Nadat ik jaren als interieurarchitect voor een projectinrichter en twee architectenbureaus had gewerkt, wilde ik meer autonomie in mijn werk en leven.
Reizen is ontdekken en zo kwam het dat ik me vorig jaar op de hoek van de Via Ventura in de Lambrate Design district in Milaan bevond. Daar besloten een bevriende interieurarchitect en ik spontaan mee te doen aan een pop-up ontwerpwedstrijd over het upcyclen van over stock producten.
Door het vluchtige karakter van de mode-industrie hebben cosmeticabedrijven te maken met een overschot, in dit geval aan nagellakflesjes. Deze kunnen (of willen?) zij niet meer verkopen omdat de kleuren niet meer “on trend” zijn. Aan ontwerpers werd gevraagd om hier een nieuw product van te maken.
Met een beetje gefröbel hebben we ter plekke van karton een concept in elkaar gezet. Omdat er veel creatieve ideeën waren en wij als ontwerpers nooit helemaal tevreden zijn, dachten we daar nooit weer wat van te horen. “Het kan altijd beter.”
De tijd verstreek en een week nadat we tijdens een borrel schaamlachend terugblikten naar ons knip- en-plak- avontuurtje in Milaan kregen we een mail. We waren door naar de volgende ronde. Of we ons plan wat meer wilden uitwerken.
Inspirerend aan de nagellakflesjes is de kleur, de transparantie en de uniformiteit. Je kunt ze zien als pixels of bouwblokjes zoals lego. Onhandig aan nagellakflesjes is de troep die erin zit. Het stinkt, mengt bijna nergens mee en vreet als een nucleaire pacman door alles heen. Geloof me, we hebben van alles geprobeerd.
Ons concept was het koppelen van een aantal flesjes tot een uniforme ‘bouwsteen’. Dit met behoud van de transparantie en kleur. Tijdens een eurekamoment (we zagen onszelf al trots een Nobelprijs voor de duurzaamheid in ontvangst nemen) besloten we de flesjes te gieten in een epoxyhars. Het was al bijna besteld toen we ons realiseerden dat die drager bijna nog meer belastend was dan de nagellak zelf. Ontwerpen met oogkleppen voor gevorderden.
Hoe duurzaam is het überhaupt om geforceerd aan het eind van een zeer vervuilende productieketen een oplossing te vinden voor een materiaal dat ook al in een meer duurzame variant te vinden is? Aan de andere kant hoe realistisch is het om te verwachten dat een industrie met een hoog efficiënte productieketen van de een op de andere dag alles omgooit om alleen maar duurzame producten te produceren?
Het duiveltje op mijn schouder zegt dat het allemaal toch geen zin heeft wat ik doe. Mijn ontwerpen gaan de wereld niet verbeteren. Het engeltje daagt me uit te blijven spelen. Want ik weet dat wat mij als ontwerper sterkt, maakt is mijn permanente verwondering en de drive om een ogenschijnlijk simpel antwoord te vinden op complexe vragen. En dat antwoord vind ik vaak door met een kinderlijke naïviteit naar een vraag te kijken. Spelend denken om de wereld te verrijken.
Vorige week heb ik ons eerste prototype verstuurd. Een koppelstuk gemaakt van restmateriaal dat ons in staat stelt een zelfdragende structuur te bouwen met nagellakflesjes.
“Het kan altijd beter. Ik denk dat we er niets meer van horen. Misschien toch zo even mijn mail checken.”