Ik heb een boek geschreven. Een echt boek dat straks in de boekhandel ligt – als je er weer naartoe mag. Dat je online kunt bestellen. En als het op het web bestaat, dan is het pas echt. Tijdens het hele proces van schrijven, opmaken en produceren viel me telkens op hoe zeer dit leek op mijn eerste zwangerschap.
Het zaadje van het boek, het eerste idee dat ik dit kon schrijven, werd ruim een jaar geleden geplant door een van de directeuren van Rijnboutt. Ik kon het bijna niet geloven. Ik? Een boek schrijven? Onwijs spannend en leuk, maar tegelijkertijd onwerkelijk. Ik belde een aantal uitgevers om mijn idee te testen. Na een paar weken kwam het deskundige oordeel: ‘Ja, dit idee kan een boek worden’. Ik was in de zevende hemel.
Eenzaam ploeteren
Daarna kwam het schrijven. Het eenzame ploeteren. Aan wie vertel ik het? Aan wie nog niet? Ik was zo trots, maar ik vond het ook overweldigend en wilde niet pochen. Langzamerhand wisten steeds meer collega’s en familieleden het: ik ben een boek aan het schrijven. Ze waren allemaal enthousiast, moedigden me aan en hielpen me verder als ik het even niet meer wist. Want in het begin was het allemaal leuk en makkelijk, maar na een half jaar werd het zwaar. Toen begon het schaven, het schrappen, de puntjes op de i zetten. Soms veranderde ik middenin een hoofdstuk radicaal van gedachten over hoe ik het wilde zeggen en moest ik weer opnieuw beginnen.
Ik vroeg verschillende vakgenoten naar hun mening over de eerste conceptversie. En die kreeg ik. Ongezouten. En net als alle goedbedoelde meningen en adviezen die ik kreeg tijdens mijn zwangerschap, moest ik mij hier telkens bewust overheen zetten. Hebben ze gelijk en moet ik er wat mee? Laat ik dit mij raken? Of blijf ik bij mezelf, bij wat ik denk dat goed is?
Uiteindelijk kon ik bijna niet verder. Ik wilde niet meer. Het werd me teveel. Ik voelde me meegesleurd in een maalstroom van meningen en deskundigen die dit dagelijks als werk doen: de vormgever, de uitgever, de redacteur, de PR-manager. Die er niet altijd stil bij stonden dat het voor mij de eerste keer was, dat ik geen antwoord wist op de vragen die ze mij stelden en de beslissingen die ik kennelijk moest nemen. Ik was geraakt door hun vertrouwen in mij, maar wist niet of ik dat kon waarmaken. Ik was onder de indruk van hun vakkundige zorg voor mijn boek en tegelijkertijd geïntimideerd. Maar ik kon niet meer terug. Het boek was er bijna. Nog even doorzetten.
Stille lancering
Net zoals ik mijn dochter destijds aan de wereld wilde presenteren, had ik geweldige plannen om dit boek te lanceren. Boekpresentaties, lezingen en workshops waren ruim van tevoren gepland. Ik wilde dit boek met iedereen delen, maar tegelijkertijd maakte ik mij zorgen over hoe anderen erover zouden oordelen, of het wel klopt wat ik geschreven heb.
En net als na de geboorte van mijn eerste kind blijkt de werkelijkheid heel anders dan ik had verwacht. De wereld is tot stilstand gekomen. Mijn wereld rond dit boek. De buitenwereld rond een crisis. Maar het is goed zo. Grootse feesten passen nu niet en hoeven ook niet. We houden het persoonlijk, online, binnenshuis. Het doet er niet toe hoe het boek wordt ontvangen en wat anderen ervan vinden. Het is mooi, het is van mij, het mag er zijn.
P.S. Nieuwsgierig geworden naar mijn boek? Volgende week publiceert A.ZINE de inleiding! Mijn online boeklancering…