Philippe Sarfati is een Franse architect en fotograaf. In 2018 verhuisde hij van Parijs naar Rotterdam om te werken als architect bij MVRDV. Het jaar daarop won hij de Sony World Photography Awards, een grote fotografieprijs, in de categorie Architectuur. Philippe publiceert de komende tijd vijftien foto’s van zijn project ‘Territories’ in A.ZINE. Hij begon drie jaar geleden aan deze fotoreeks als inspiratie voor zijn architecturale vormentaal. Deze serie wordt nu verder ontwikkeld tot een boek.
De fotoreeks ‘Territories’ bevindt zich op de grens tussen straat- en architectuurfotografie. Dit was ook het initiële uitgangspunt van zijn experimentele fotoproject. Philippe liet zich leiden door de afhankelijkheid van het gelukkige toeval en spontane gedrag van mensen in de gebouwde omgeving. Geïnspireerd door de films van Ila Beka en Louise Lemoine, wil hij gebouwen laten zien door de ogen van hun gebruikers, om ruimtes te presenteren als bewoonde gebieden. Veelgeprezen architectuurwerken worden als het ware dramatische achtergronden voor alledaagse taferelen, hun radicale geometrieën omkaderen eenvoudige menselijke handelingen.
We worden gevormd door onze omgeving, we vormen deze continu en onbewust, door de eenvoudige handeling van het gebruiken.
Philippe speelt hier met het begrip van contextuele portretten. Aan de ene kant wordt architectuur gebruikt als een kader. De composities worden scherpgesteld op een onderwerp met krachtige volumes en harde lijnen. Aan de andere kant geven de aanwezige mensen betekenis en schaal aan de geportretteerde ruimtes. Hun houding bepaalt deels onze perceptie en atmosfeer van het gebouw. De mens blaast architectuur leven in.
Misappropriation
De eerste foto ‘Misappropriaton’ toont ons hoe de uitbreiding van het Nationale Museum in Zurich, van de architecten Christ & Gantenbein, wordt toegeëigend door zijn gebruikers. De mensen worden onbewust geprikkeld om de ronde raamopeningen te gebruiken als vertoefplekken. Ze geven er een nieuwe invulling aan. De architecten hadden dit niet op de tekentafel uitgewerkt. De ramen zijn praktisch geplaatst om lichtinval naar de onderliggende opslagplaats te dirigeren. Net deze onvoorziene ‘misinterpretatie’ van de ruimte voegt een menselijke gelaagdheid toe aan het ontwerp. De studenten lasten een hoognodige rustpauze in na het bezoeken van het museum. Ze doen de brutalistische betonarchitectuur leven.