Al jarenlang ontwerp ik ándermans woning, maar onlangs sprong ik zelf in het diepe. Samen met man en kind verruilde ik mijn stadsappartement met minuscule balkon voor een bouwvallig winkelpand in een rustig straatje in een pittoreske vestingstad. De extra vierkante meters woonoppervlak en een paar grindtegels aan tuin zouden ons nog meer levensgeluk moeten bieden. De zoektocht naar een nieuwe woning was destijds langzaam begonnen maar groeide gestaag. We gingen mee in de gekte van bieden, overbieden en misgrijpen. Uiteindelijk bleek de oplossing niet in Amsterdam te liggen maar net daarbuiten. Tot zover het onbekende terrein. Dacht ik.
Want daar was de start van het proces dat ik als architect zo goed kende: een nieuw huis, ambitieuze schetsen, realistische plannen, maandenlang verbouwen en tot slot… het huis van je dromen. Dit zou een peulenschil zijn! Alleen zat ik dit keer aan de andere kant van de tafel. Van nuchtere specialist en raadgevende architect vervulde ik nu óók de rol van opdrachtgever. Waar ik gewend was passende (zakelijke) adviezen te geven op persoonlijke vragen, werd ik nu geleid door ‘gevoel’ en mijn eigen(aardige) woonwensen. En door een portemonnee, met een beperking. Mijn eigen portemonnee…
Als architect zocht ik naar de parel en als zakelijke raadgever naar een marktconforme woning. De opdrachtgever in mij streefde naar zoveel mogelijk moois binnen het strakke budget. En dan was er nog mijn partner, projectontwikkelaar in duurzame energie, die van ‘zijn’ huis een duurzaam meesterwerk trachtte te maken. Als klapper op de vuurpijl keken aan de zijlijn mijn collega’s mee, met goedbedoelde, waardevolle en ambitieuze adviezen. Nog niet eerder had ik tijdens een relatief simpele opgave met zoveel betrokkenen te maken!
Het oude winkelpand werd een uniek woonhuis. De indrukwekkende binnentuin sneuvelde omdat het budget te krap was. Dat het slopen van 30m2 aan woonruimte financieel gezien niet heel logisch klonk, verantwoordde ik met een architectonisch betoog over de nieuwe lichte ruimtes die ontstonden. Het huis werd verduurzaamd en de voorbereidingen voor de warmtepomp deden zijn intrede. En mijn kritische collega’s? Die vonden er van alles van. Ze deelden hun meningen over de indeling met hoekjes, de kleur van de keuken, de tegels op de vloer en over de lampen die ik koos. En het eindresultaat werd gelukkig goedgekeurd.
Een jaar later, woon ik er. In mijn eigen ruime unieke betaalbare droomhuis. Ik word omringd door rust en ruimte in plaats van fijnstof en mijn stadtuin in aanleg is nog ernstig opzoek naar blad en onkruid. Het nieuwe geluk hebben we gevonden! Mede mogelijk gemaakt door álle betrokken partijen, in mij en om mij heen.