De foto ‘symbiosis’ van Philippe Sarfati verbeeldt de betekenis van symbiose: twee organismen van verschillende soorten leven samen waarbij voor ten minste één van de twee dit gunstig of zelfs noodzakelijk is. Het historische douanegebouw Punta della Dogana (1682), Venetië, vormt de houvast voor de interventie van de Japanse architect Tadao Ando. Het hedendaagse kunstenmuseum van Ando, in opdracht van François Pinault, leeft verder in de oude structuur. Ando creëerde een symbiose tussen verleden en heden, oud en nieuwe architectuur en tussen kunst en kijker.
Deze foto is de zevende foto uit Philippes reeks ‘Territories’. Hij fotografeert hier het spontane nieuwsgierige gedrag van een museummedewerker: een dame penetreert het werk “Untitled” (Blood), uit 1992, van Felix Gonzalez-Torres.
Levensgordijn
Het iconische kunstwerk van Gonzalez-Torres schermt de achterliggende architectuur af. Als kijker word je eerst geconfronteerd met het gordijn van parels (op de foto zwart-wit, maar in het echt rood-wit) om pas later de architectuur in de achtergrond waar te nemen. De kunstenaar nodigt de kijker uit om het kunstwerk te bevragen, te beleven en tot leven te brengen. “Untitled” (Blood) is een herinnering van Gonzalez-Torres aan de teleurstellende hiv-bloedresultaten van zijn partner, Ross Laycock, die in 1991 overleed. Het is een gordijn van zijn bloed, van zijn leven. En daarom laat Gonzalez-Torres bezoekers door zijn werk wandelen en het aanraken, om zo het leven van zijn partner te voelen en te vieren.
Architecturale achtergrond
Architectuur speelt een onderschikte rol in deze foto van Sarfati, maar ook in het ontwerp van Tadao Ando. Het is eerder een kader waar de eigentijdse kunstcollectie van Pinault geëxposeerd wordt, waar de kunst in tot leven komt. Het hedendaagse kunstencentrum van François Pinault opende in 2009, tijdens Venice Arts Biennale, en fungeert als huis voor 141 werken uit Pinault’s collectie van zo’n 2500 objecten.
Ando’s ontwerp sluit aan bij de simpele rationele architectuur van Punta della Dogana. Hij restaureerde het pand naar originele toestand en voerde minimale interventies uit, zodat oud en nieuw in harmonie leven. De historische houten bekapping is deels opengebroken voor daklichten, waardoor de museale ruimten baden in natuurlijk daglicht.
Voor historische bakstenen plaatste Ando zijn kenmerkende betonnen wanden voorplaatste om zo de ruimte op te delen. Door deze minimale aanpak van Ando ontstaat een interessante tegenstelling tussen zijn ingreep en de karakteristieke, bestaande structuur. Dit contrast is voelbaar in de foto van Sarfati.
Architectuur speelt een onderschikte rol in deze foto van Sarfati, maar ook in het ontwerp van Tadao Ando.
Het simpele ontwerp van Ando voor de Pinault Foundation in Venetië roept niet om aandacht, maar heeft als enig doel de kunst in de schijnwerper te plaatsen.
Dit beeld is de zevende foto uit Philippes reeks ‘Territories’. Bekijk hier de hele reeks:
Klik op de foto om er meer over te lezen.
